Ο Γιάννης Σαπουντζάκης γράφει για την ονειρεμένη εικόνα της Εθνικής ομάδας κόντρα στο Καζακστάν, που την φέρνει ένα βήμα μακριά από το Euro της Γερμανίας.
Τι τρέλα ήταν αυτή που έβγαλαν οι διεθνείς; Δεν είναι τα πέντε γκολ, δεν είναι οι ευκαιρίες, δεν είναι οι συνεργασίες. Είναι όλα μαζί. Μα πάνω απ’ όλα, είναι η εικόνα μίας υπέροχης ομάδας που έβγαλε στο χορτάρι η Ελλάδα. Μίας ομάδας που ο ένας έπαιζε για τον άλλον. Που το «εγώ» δεν υπήρχε πουθενά, υπήρχε μόνο το «εμείς». Η αλήθεια είναι πως το Καζακστάν αποδείχθηκε σύνολο χαμηλότερης δυναμικής σε σχέση με τα όσα περιμέναμε. Ή αν προτιμάτε, η Εθνική ομάδα έκανε τους αντιπάλους της να μοιάζουν πολύ χαμηλό εμπόδιο. Όποια «μετάφραση» και αν επιλέξει κανείς, η ουσία παραμένει η ίδια. Από το πρώτο δευτερόλεπτο της αναμέτρησης η Εθνική έμοιαζε να μην «βλέπει» το Καζακστάν.
Ένα ημίχρονο βγαλμένο από τα καλύτερά μας όνειρα
Ήταν σαν όλα να ξεκίνησαν νωρίς και να τελείωσαν, νωρίς. Ας δανειστούμε και τον στίχο του τραγουδιού. Ταιριάζει, άλλωστε, στην περίσταση. Πριν, ακόμα, συμπληρωθεί το πρώτο τέταρτο στο ματς, η δουλειά έμοιαζε να έχει γίνει. Δύο υπέροχες σέντρες του Μασούρα και ισάριθμες ενέργειες του Πέλκα, έβαλαν το νερό στο αυλάκι. Ο δεύτερος δικαίωσε με τον πιο πειστικό τρόπο τον προπονητή του που τον επέλεξε για το αρχικό σχήμα. Μεσολάβησε μία υπέροχη εκτέλεση από τον αρχηγό. Από τον άνθρωπο που αν η αναγέννηση της Εθνικής τα τελευταία χρόνια είχε πρόσωπο, θα ήταν το δικό του. Το πρώτο βήμα για την Γερμανία, νομοτελειακά θα έλεγε κανείς, έπρεπε να γίνει από τον Τάσο Μπακασέτα. Και έγινε. Είχε τόση δύναμη αυτή η εκτέλεση που θαρρείς προσπάθησε να εκφράσει τα συναισθήματα όλων των ποδοσφαιριστών του γκρουπ. Ήταν ένα μήνυμα προς τους αντιπάλους πως «Εμείς θα πάμε στην Γεωργία».
Για ένα δεκάλεπτο στην συνέχεια το Καζακστάν προσπάθησε να βγάλει μίας μορφής αντίδραση. Και πάνω που άρχισαν να ξεθαρρεύουν, ήρθε ο Φώτης Ιωαννίδης για να τελειώσει την δουλειά. Για να το κάνει χρειάστηκε μία ακόμα «πάρε βάλε» μπαλιά του Γιώργου Μασούρα στη βραδιά. Ο Δημήτρης Κουρμπέλης μπήκε και αυτός στον χορό λίγο πριν το φινάλε του πρώτου μέρους. Το είχε ανάγκη αυτό το γκολ, ο Έλληνας χαφ και το βρήκε κάτω από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Το συγκρότημα του Γκουστάβο Πογέτ έβγαζε τόση αυτοπεποίθηση στο παιχνίδι του, που έμοιαζε να μπορούσε να πετύχει γκολ σε κάθε επιθετική του προσπάθεια. Και, όπως είναι λογικό, η σεμνή τελετή είχε τελειώσει.
Το μόνο ζητούμενο στο δεύτερο μέρος
Το δεύτερο ημίχρονο έπρεπε να βγει με το μικρότερο δυνατό κόστος για την Ελλάδα. Χωρίς το ρίσκο κάποιου τραυματισμού ή κάποιας τιμωρίας. Ο Γκουστάβο Πογέτ, πολύ ορθά με δεδομένο ότι ο Χατζηδιάκος είχε δει κίτρινη κάρτα, πέρασε στο ματς τον Παναγιώτη Ρέτσο. Ο ρυθμός έπεσε και το μυαλό όλων ήταν πλέον στην καλύτερη δυνατή προετοιμασία του μεγάλου «τελικού» κόντρα στη Γεωργία. Ακόμα και έτσι, πάντως, η ελληνική ομάδα έφτασε σε αρκετές περιπτώσεις κοντά σε ένα πέμπτο γκολ, πριν τελικώς το βάλουν οι Καζάκοι μόνοι τους. Με τους φιλοξενούμενους, μάλιστα, να έχουν… παραδώσει πνεύμα, θα μπορούσε να έχει και έρθει και έκτο. Ή και έβδομο! Το ότι δεν ήρθε, άλλωστε, έχει πολύ μικρή σημασία. Το πρώτο βήμα έγινε. Και έγινε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο που θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος. Το ματς στην Τιφλίδα το βράδυ της Τρίτης θα είναι μία τελείως διαφορετική ιστορία. Το γνωρίζουν αυτό άπαντες στην ελληνική ομάδα. Αυτό το παιχνίδι, όμως, έχουμε τις μέρες μπροστά μας, για να το αναλύσουμε. Να το προσεγγίσουμε, όπως ακριβώς του πρέπει. Σαν την «μάχη» της δεκαετίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου