Απουσίες από εδώ, απουσίες από εκεί, συνεχώς προβλήματα, αλλά ο Παναθηναϊκός AKTORέβρισκε τρόπους και λύσεις για να φεύγει νικητής από τα παρκέ της Euroleague τον τελευταίο ενάμιση μήνα. Μετρούσε οκτώ νίκες σε εννέα παιχνίδια. Και αν συμπεριλάβουμε και τη νίκη επί του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ από τη στιγμή που ήταν αναμέτρηση επιπέδου Euroleague (ενδεχομένως και... μεγαλύτερη λόγω των συνθηκών), οι «πράσινοι» είχαν φτάσει στις εννέα νίκες στα 10 τελευταία ματς υψηλού επιπέδου.
Αν μη τι άλλο ήταν η πιο φορμαρισμένη ομάδα της Ευρώπης. Όμως, κακά τα ψέματα. Κάποια στιγμή (και μάλιστα το περιμέναμε πολύ... σύντομα) θα συνέβαινε. Απλά δεν γνωρίζαμε το «πότε ακριβώς» θα «έσκαγαν» οι παίκτες από την καταπόνηση των συνεχόμενων αγώνων, απόρροια των πολλών προβλημάτων που είχαν παρουσιαστεί το τελευταίο διάστημα. Μόνο... σπαθιά δεν είχαν καταπιεί οι παίκτες. Όλα τ' άλλα, τα είχαν κάνει. Όμως άνθρωποι είναι και αυτοί. Δεν είναι ρομπότ. Κάποια στιγμή θα έμεναν από δυνάμεις. Και ήταν και λογικό να συμβεί, έτσι;
Ακόμα και οι επαγγελματίες αθλητές, όσο γυμνασμένοι και αν είναι, κάποια στιγμή... κλατάρουν. Και ήταν νομοτελειακό ότι θα εμφανιζόταν η κούραση και το «άδειασμα» όσον αφορά τις ψυχικές και σωματικές δυνάμεις. Θα σας πω και την αμαρτία μου. Λίγο-πολύ το περίμενα. Και μάλιστα το είχα συζητήσει με γνωστούς και φίλους που με ρωτούσαν. Δεν ήξερα εάν θα έχανε ή αν θα κέρδιζε καθώς παίζει ρόλο και η κατάσταση του αντιπάλου, αλλά όσον αφορά το συγκεκριμένο (τονίζω, το συγκεκριμένο) ματς, τα δεδομένα δεν ήταν υπέρ της ελληνικής ομάδας. Και πάλι καλά θα πω εγώ που έως το 33' κρατούσε (και μάλιστα με ανατροπή από το -13) απόσταση μίας κατοχής (66-64) από την πολύ πιο «φρέσκια» Μακάμπι. Αν και δεν μου αρέσει να μιλάω υποθετικά, οφείλω να το αναφέρω. Σε περίπτωση που ο Παναθηναϊκός είχε πάρει αυτό το ματς έστω και μ' έναν πόντο διαφορά θα ήταν διπλά κερδισμένος. Αφενός θα είχε έρθει πολύ κοντά στα απευθείας play-offs και αφετέρου θα είχε πάρει και το πλεονέκτημα με τη Μακάμπι.Όπως το έχει ήδη πάρει με την Παρτίζαν, την Μπασκόνια, τη Βαλένθια, τη Μονακό. Τώρα θα... απεύχεται οποιαδήποτε πιθανότητα ισοβαθμίας με την Μακάμπι. Ακόμα και έτσι δεν έχει χάσει τίποτα ο Παναθηναϊκός. Βρίσκεται στο 14-9 και έχει μπροστά του παιχνίδια έως τη διακοπή (με Αρμάνι εντός, Ζάλγκιρις εκτός και Φενέρμπαχτσεεντός) τα οποία μπορεί να πάρει και στη συνέχεια να χρειάζεται άλλες τρεις νίκες (σ.σ. γιατί πολύ δύσκολα δεν θα κριθεί το απευθείας εισιτήριο των play-offs στις 20 νίκες) για να πετύχει τον πρωταρχικό του στόχο. Ουσιαστικά θέλει έξι νίκες στα επόμενα 11 ματς. Οτιδήποτε περισσότερο θα σηματοδοτήσει και αβαντάζ έδρας. Οτιδήποτε λιγότερο θα τον βάλει σε περιπέτειες.
Από εκεί και πέρα κάλλιστα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο Παναθηναϊκός «έπεσε» ηρωικά μαχόμενος στο Βελιγράδι. Και θα εξηγήσω τι εννοώ παίρνοντας ως γνώμονα την ατάκα του ΕργκίνΑταμάν μετά το τέλος του αγώνα. Τι είπε ο Τούρκος τεχνικός; Ότι δεν μπορούσε να παίξει το μπάσκετ του από τη στιγμή που του έλειπαν τα δύο ποιοτικά του point guard. Ο Σλούκας και ο Βιλντόσα. Και δεν μιλάμε για εμένα ή για εσάς, αλλά για δύο top class μπασκετμπολίστες, από τους οποίος ο Τούρκος τεχνικός περιμένει κατά πρώτο λόγο «δημιουργία» και κατά δεύτερο σκορ. Ε, τι άλλο να κάνει και αυτός ο Γκραντ;
Μόνο... σέντερ δεν έχει παίξει ακόμα ο Αμερικανός. Και ελλείψει point guard «βάρεσε» άλλη μια 35λεπτη υπερωρία στο παρκέ πραγματοποιώντας -άλλη μια- πολύ καλή εμφάνιση. Θεωρώ ότι το ματς με τον Απόλλωνα την ερχόμενη Κυριακή (28/1, 20:15) πρέπει να το δει όλο από τον πάγκο και να «χτυπήσει» 40λεπτο ο Μωραΐτης. Μην σας πω ότι ο Γκραντ να μείνει και σπίτι του μπας και πάρει καμιά ανάσα! Όμως έπεσε στην... περίπτωση καθώς δεν υπάρχουν παίκτες. Είπαμε: Σλούκας εκτός, Βιλντόσα εκτός, Μπαλτσερόφσκι εκτός, Μαντζούκας εκτός και μένει να δούμε και τι «μέλλει γενέσθαι» με τον ΚέντρικΝαν. Χτύπησε τον δεξιό του αγκώνα, πονούσε, δεν μπόρεσε να αγωνιστεί από το 25' και μετά και μετά την σημερινή (26/1) επιστροφή της ομάδας από το Βελιγράδι θα πάει για εξετάσεις. Οι πρώτες ενδείξεις ήταν καθησυχαστικές. Μένει να δούμε και τα αποτελέσματα των εξετάσεων για να πούμε περισσότερα. Με 11 πήγε ο Παναθηναϊκός στο Βελιγράδι και έπαιξαν οι εννέα. Πάμε τώρα στο ματς: Βλέποντας κάποιος το στατιστικό, το πρώτο πράγμα που θα δει και θα μείνει με το στόμα ανοικτό είναι τα 20 επιθετικά ριμπάουντ του Παναθηναϊκού. Μιλάμε για 20 επιπλέον επιθέσεις. Και αν κάποιος δεν γνώριζε το τελικό αποτέλεσμα θα έλεγε με σιγουριά ότι είχαν νικήσει οι «πράσινοι». Αμ, δε. Και πέρυσι (μα τι θυμήθηκα τώρα;) είχαν 26 επιθετικά στο ματς με τη Φενέρμπαχτσε στο ΟΑΚΑ αλλά και πάλι έχασαν. (Αν και τότε είχαν χάσει για... άλλους λόγους, λόγους «σφυρίχτρας»).
Όμως με 15 ασίστ για 15 λάθη, την ώρα που ο αντίπαλος είχε 19 ασίστ για 11 λάθη, όπως επίσης και με 31% τρίποντα με 20 άστοχα έξω από τα 6.75 μέτρα (9/29) έναντι 50% (10/20) της Μακάμπι, πώς θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να φτάσει στη νίκη; Βέβαια να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το τελικό -15 (ή +15 αν προτιμάτε για την Μακάμπι) είναι λίγο πλασματικό. Δεν ήταν για τόσο μεγάλη διαφορά τι ματς. Ήταν για να χάσουν οι «πράσινοι» αλλά όχι για τόσο μεγάλη διαφορά. Δημιουργήθηκε αναίτια στο τέλος.
Και η αντιπαραβολή στην έλλειψη των ποιοτικών point guard, έρχεται με την παρουσία των Γουέιντ Μπάλντγουν και Λορέντζο Μπράουν στην Μακάμπι. Πέτυχαν περισσότερους από το 1/3 των πόντων των Ισραηλινών (36 από τους 90 πόντους) με 9/15 δίποντα, 3/7 τρίποντα και 9/10 βολές και μοίρασαν τις 15 από τις 19 ασίστ της ομάδας τους. Ε, ποιον να πρωτοκυνηγήσει και αυτός ο Γκραντ; Λάστιχο είχε γίνει ο άνθρωπος. Στο τέλος κρεμόταν η γλώσσα του στο παρκέ από την κούραση. Και φάνηκε και η πνευματική του κούραση διότι στο τέλος δεν μπορούσε να πάρει σωστές αποφάσεις. Λογικό. Όπως λογικό ήταν και το «άδειασμα» του Γκριγκόνις ο οποίος ξεκίνησε το ματς με 0/7 σουτ. Δεν το έχει ξανακάνει φέτος. Κάτι που συνέβη και με τον Λεσόρ. Ο Νίμπο κυριάρχησε απέναντι στον Γάλλο σέντερ, ο οποίος από την πλευρά του δεν είχε κουράγιο να μπει δυναμικά στις φάσεις. Είτε στην επίθεση, είτε στην άμυνα. Γκριγκόνις και Λεσόρ είχαν συνολικά 9 πόντους με 3/12 σουτ και 3 λάθη. Ε, πείτε μου εσείς μετά. Πώς διάολο θα κέρδιζε ο ταλαιπωρημένος και καταπονημένος Παναθηναϊκός την Μακάμπι η οποία αφενός είχε τεράστιο κίνητρο προερχόμενη από δύο σερί ήττες σε Βελιγράδι και ΣΕΦ και αφετέρου έπαιζε πλήρης; Μην ξεχνάτε κάτι. Ο Παναθηναϊκόςπροέρχονταν από ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Δεν είχε εύκολο έργο στην Stoiximan Basket League.Είχε «αδειάσει». Πριν περάσω στα ευχάριστα του ματς, δεν γίνεται να μην αναφερθώ τον Χουάντσο. Μεγάλο το hype όταν αποκτήθηκε. Δεν εξετάζω εάν συνέβη καλώς ή κακώς. Για την ακρίβεια δεν πιστεύω (μάλλον για να ακριβολογώ, δεν θέλω να πιστεύω) ότι δεν θα δείξει κάποια πράγματα και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αν και «γεμίζει» την άμυνα και βοηθάει πολύ στο συγκεκριμένο κομμάτι του παιχνιδιού, στην επίθεση ακόμα ψάχνει τον ρόλο του. Πάντως η μέχρι τώρα παρουσία του Ισπανού δεν δικαιολογεί την... μισθοδοσία του από τον Παναθηναϊκό. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι φταίει ο ίδιος ο παίκτης. Μην ξεχνάμε ότι πέρασε τραυματισμό. Χειρουργείο. Έχασε ρυθμό. Έχασε χρόνο στο rotation. Και ποτέ δεν είναι εύκολο για έναν παίκτη να βρει ρυθμό από τη μια μέρα στην άλλη και ειδικά με «σπαστά» πεντάλεπτα.
Και όσο παίζει καλά ο Μήτογλου, άλλο τόσο ο Ερνανγκόμεθ θα βρίσκεται στην ίδια μοίρα. Θυμίζει λίγο τον περσινό... Πίτερς στον Ολυμπιακό. Είχε μπροστά του έναν παίκτη 30 λεπτών όπως ήταν ο Βεζενκοβ και στο διάστημα που έμπαινε να παίξει, τι να πρωτοέκανε; Φέτος που είναι το πρώτο «τεσσάρι» βλέπουμε τι κάνει. Δεν λέω ότι σώνει και καλά ισχύει το ίδιο και με τον Χουάντσο αλλά ίσως να θέλει και εκείνος χώρο και χρόνο.
Πάμε και στα ευχάριστα: Παναγιώτης Καλαϊτζάκης. A night to remember για τον 25χρονο γκαρντ/φόργουορντ, ο οποίος μετά την πολύ καλή παρουσία του στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό,πρόσθεσε το καλύτερο βράδυ του στην Euroleague. Και όπως θα έχετε καταλάβει ο Αταμάνείναι δίκαιος προπονητής. Και αυτοί που δουλεύουν και κάνουν αυτά που ζητάει, όποτε τα ζητάει, θα παίζουν.Και είδατε και κάτι σημαντικό; Από τη μία ο παίκτης μπορεί να πάρει καλή ψυχολογία από την άμυνα. Βγάζει καλές άμυνες; Θα «πετάει» στην επίθεση. Και από την άλλη μπορεί να αυξήσει σε τεράστιο βαθμό την απόδοσή του εάν δει ότι ο προπονητής τον εμπιστεύεται και τον υπολογίζει. Πολλώ δε μάλλον σε μια ομάδα (όταν είναι πλήρης φυσικά) γεμάτη από λύσεις και ποιότητα.
Το ίδιο ισχύει και για τον Κώστα Αντετοκούνμπο.Αποκτήθηκε για 3ος σέντερ και όχι μόνο είναι 2ος σέντερ, αλλά υπάρχουν ματς (όπως τώρα με την Μακάμπι) που παίζει ως... πρώτος! Το έχω αναφέρει ξανά. Είναι από τους παίκτες που ενδεχομένως να έχουν αδικηθεί φέτος. Όμως σιγά-σιγά ολοένα και παίρνει περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Και φροντίζει να εκμεταλλεύεται το κάθε λεπτό που περνάει μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου